Եղևնին

Համո Սահյան

Անտառից եկած կանաչ եղևնին,
Հիշում է կանաչ իր ընկերներին,
Արահետներն է հիշում ձյունի տակ,
Հիշում է բացատն ու բուքն սպիտակ:
Երկինքն է հիշում իր գլխի վերև,
Եվ իր մայր անտառն ասեղնատերև,
Հովերն է հիշում նա գարնանային,
Որ իրեն այնպես օրորում էին:

Վաղորդյան ցողի գոհարն է հիշում,
Եվ մայրամուտի թևերն աբրեշում,
Հիշում է սոսափն ամեն մի ծառի,
Խարույկն է հիշում անտառապահի:

Հիշում է բոլորն ու չի ափսոսում,
Որ էլ անտառի երգը չի լսում,
Ինչո՞ւ ափսոսա, երբ իր թևերին
Գարուն է բերել երեխաներին,
Գարուն է բերել այս ձմռան օրով
Եվ տուն է մտել կանաչ շորերով.
Ե՞րբ է նա այսպես զուգվել, զարդարվել
Եվ մարդկանց այսքան հրճվանք պատճառել,
Ե՞րբ է նա եղել այսքան երջանիկ
Ու ե՞րբ է տեսել այսքան խաղալիք:
Ե՞րբ են նրա մոտ այսքան մանուկներ
Երգել ու պարել մինչև ուշ գիշեր…
Զարդարանքներով, աստղերով իր պերճ
Կանգնել է ուրախ մանուկների մեջ,
Այնպես հպարտ է նայում աշխարհին,
Կարծես հենց ինքն է բերել Նոր տարին:

Հարցեր և առաջադրանքներ

Անհասկանալի բառերը դո՛ւրս գրիր և բառարանի օգնությամբ բացատրի՛ր:
Վաղորդյան ցող -ջրի մանր կաթիլներ, որ լինում բույսերի վրա առավոտյան, աբրեշում — մետաքս, կտորի տեսակ, պերճ -շքեղ, զարդարուն, սոսափ -տերևների, ճյուղերի շարժումից առաջացած մեղմ ձայն
Ի՞նչ էր հիշում եղևնին: Պատմի՛ր եղևնու անունից:
<<Ես հիշում եմ իմ մայր անտառը, ամեն մի ծառի սոսափը, ձյան տակ ծածկված արահետները, անտառապահի խարույկը։>>
Եղևնին ի՞նչ էր զգում անտառից հեռու:
Չնայած եղևնին իր մայր անտառից հեռու էր, բայց չեր տխրում, որովհետև նա դարձել էր տոնածառ և ուրախացնում էր երեխաներին։
Նա ափսոսո՞ւմ էր, որ այլևս անտառում չի:
Ոչ, եղևնին չէր ափսոսում, որ նա այլև անտառում չէ։
Ինչո՞ւ էր նա հպարտ նայում աշխարհին:
Եղևնին հպարտ էր նայում աշխարհին, որովհետև հենց եղևնին են Ամանորին զարդարում գեղեցիկ լույսերով և խաղալիքներով և կարծես հենց եղևնին է բերում Ամանորը։
Նամակ գրի՛ր եղևնուն:
<<Սիրելի եղևնի ես շատ ուրախ եմ, որ քեզ դուր է գալիս երեխաներին ուրախացնելը և դու չես ափսոսում, որ քո մայր անտառում չես, ես ուզում եմ, որ դու իմանաս, որ երեխաների համար դու աշխարհի ամենագեղեցիկ ծառն ես։>>